Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/491

niezmiernie szybkim ruchem sięgnął do kieszeni. W jego ręku błysnęła broń.
 — Tak się postępuje z łotrami! — wyrzucił z pomiędzy zaciśniętych zębów.
 Nastąpił strzał.
 W chwili jednak, gdy wspólnik firmy Ejteles i Sp. ściągał kurek broni, odebrał on w rękę silne uderzenie. Kierunek strzału został zmieniony. Kula, zamiast ugodzić młodego bruneta, utkwiła w sklepieniu piwnicy.
 Scena ta trwała tylko jedną chwilę. To, co po niej nastąpiło, było jeszcze szybsze.
 Kiedy dym wystrzału opadł, można było rozróżnić postać pana Natana rzuconego na ziemię; z kilku pochylonych nad nim osób, które utrzymywały go w bezwładności, młody brunet ściskał mu jedną ręką gardło, w drugiej trzymał szeroki, ostry nóż...
 Dziki ryk obecnych witał ten triumf jednego z walczących.
 Obok bruneta klęczała młoda kobieta, która przed chwilą uratowała mu życie zręcznem uderzeniem w rękę Lurjego. Była to „Złota Rączka“.
 — Zabij go! — wołała do bruneta.
 Brunet podniósł nóż do góry...
 Uderzenie miało nastąpić mniej, niż za sekundę. W tej chwili drzwi piwnicy zostały gwałtownie otworzone.
 — Uciekać, uciekać! „Ta“ idzie!