Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/492

 Wiemy już, co w języku bandytów znaczy „ta“.
 Trudno opisać popłoch, który zapanował następnie. W jednej chwili światła pogasły.
 W dwie minuty potem, kiedy przez drzwi, któremi niedawno widzieliśmy wchodzącego pana Natana, wkroczyła gromada ajentów z zapalonemi latarniami, w piwnicy nie było nikogo. Nawet przed chwilą rzucony o ziemię pan Natan zniknął. Tylko z poza beczki, przysuniętej do ściany, wysunął się jakiś cień.
 — „Fryga“? — zapytał urzędnik, kierujący wyprawą.
 — Ja proszę pana naczelnika.
 — Gdzież oni, u licha?
 „Fryga“ miał w tej chwili minę godną pożałowania.
 — Nie wiem — odrzekł, rozkładając ręce.
 — Cóżeś tu u licha robił?
 Ajent policyjny w paru słowach opowiedział gwałtowne sceny, których był świadkiem, ukryty w kącie piwnicy, wreszcie wyraził przypuszczenie, że zebrani musieli zniknąć przez jakieś ukryte wyjście.
 — Znów pudło... — zrobił uwagę urzędnik.
 — Niezupełnie, panie naczelniku — ośmielił się odpowiedzieć ajent.
 — Jakto?
 — Mamy tutaj sporo ciekawych rzeczy, jest czem otrzeć łzy. Oto kontrabanda, a tam dalej