Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/84

 — Chociaż — dorzucił po chwili sentencjonalnie — mogła także, jakby była mądra, i ucieknąć.
 Zapadł mrok, „Josek“ patrzył pilnie w oczy Apenszlakowi. Po chwili rzekł:
 — Przepowieści mnie nie obchodzą. Nie przyszedłem tutaj na słuchanie bajek i dowcipów. Co chcę, musi być zrobione!
 Apenszlak pokręcił z niedowierzaniem głową.
 — Zresztą nie mam czasu i przystępuję odrazu do rzeczy.
 Wyjął z kieszeni gruby pugilares i położył go na stole.
 — Czy pan znasz Charków? — zapytał po chwili.
 — Ja? skąd mam znać?
 — Czy nie słyszałeś pan przypadkiem o niejakim Rabinersonie, którego tam poszukują za rabunek, liczne oszustwa i fałszerstwa weksli?
 Apenszlak podniósł się. Głosem zmienionym i drżącym rzekł:
 — A pan skąd słyszałeś o Rabinersonie?
 — To moja rzecz... Powiem panu więcej, panie Apenszlak: posiadam tu w tym pugilaresie jeden z weksli sfałszowanych przez tego pana. Nie bój się, inne są w ręku władzy sądowej.
 „Josek“ powoli, spokojnie roztworzył pugilares i, wyjąwszy weksel pokazał go zdaleka Apenszlakowi.
 To, co nastąpiło było dziełem jednej sekundy Stary, jakgdyby drapieżny zwierz, rzucił się na