Strona:Henryk Nagiel - Tajemnice Nalewek.djvu/89

 — Więc to nie ty? Przypuszczałem, że to twoja sprawka.
 Elegancki pan Natan wcale się nie oburzył na to posądzenie. Podniósł głowę.
 Daję ci słowo — rzekł — że w urządzeniu Strzeleckiego nie maczałem ręki. Znasz mnie i możesz wierzyć. A kto? To jest zagadka którą muszę zbadać.
 Znów się zamyślił.
 — Słuchajno rzekł po chwili do Apenszlaka — ty znasz dużo różnego tałałajstwa u nas na Nalewkach i wszędzie. Powiedz mi nie znasz ty kogo mającego stosunki z naszą firmą, ktoby mógł to zrobić?
 — Nie znam — rzekł powoli Apenszlak.
 — Dość zresztą o tem głupstwie — przerwał pan Natan. — Jest to mój własny interes i ja go sam załatwię... Mówmy o naszych interesach. Pamiętaj o obstalunku, który dopiero co zrobiłem. Jest terminowy. A jakże tam „obrazki“?
 Na tem ostatniem słowie położony był specjalny akcent.
 — Robota idzie, ale powoli. Rozumiesz dobrze, że inaczej być nie może. Lepiej się cokolwiek spóźnić, żeby tylko wszystko było wykonane dokładnie.
 — Ile będzie?
 — Na początek coś koło miljona. Lepsze od tych z Londynu.
 — Słowem, jeśli się wszystko uda, na ile w roku bieżącym może liczyć każdy z nas?