Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/143

 — Tak.
 — Była pani obecną w chwili jego skonu?
 — Tak. Ale podczas rozmowy pana Engelstofta z żoną znajdowałam się w pokoju sąsiednim. Weszłam do sypialni gdy mnie zawołano.
 — W jakimże stanie zastała pani chorego?
 — Była to już agonja.
 — Czy był w stanie mówić?
 — Zdaje mi się, że nie...
 — Czy, w chwili tej zauważyła pani w nim jakieś wyraźne podniecenie umysłu?
 — Była to jeno śmiertelna walka!
 — Nie dostrzegła pani tedy czegoś, coby świadczyło o uprzedniej, gwałtownej wymianie słów, czy oporze?
 — Nie.
 — Jakże sobie pani tłumaczy ten nagły skon?
 — Przypuszczam, że wrażenie na widok żony mogło śmierć przyspieszyć, ale sten chorego i bez tego był bardzo zły, tak żeśmy co chwila spodziewali się skonu.
 — Bardzo dobrze! Zgadza się to zupełnie z zeznaniem lekarza. A teraz jedno jeszcze. Wszakże gdy śmierć nastąpiła, wyszła pani z pokoju?
 — Przeszłam pokój sąsiedni i zawołałam mamzel Andersen, będącą w jadalni.
 — Czy nieobecność pani trwała tak długo, by można było przez ten czas otwierać szuflady, lub drzwi kasy w sypialni?
 — Nie! Sądzę, że to było niemożliwe.
 — Doskonale! A potem zaraz wróciła pani wraz z mnóstwem ludzi, z rządcą, sekretarzem i innymi... prawda?