Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/151

 — Panienka położyła się do łóżka. Czuła się trochę słabą.
 — Cóż jej jest?
 — Muszę jaśnie pani powiedzieć, że... panna Estera miała coś w rodzaju ataku...
 — Ataku?
 — Przyszło to nagle. Po śniadaniu poszła panna Estera do parku. Stałam właśnie przy oknie, kiedy wracała. Zauważyłam, że się chwieje na nogach i że bardzo blada... Zbiegłam co prędzej na dół... i właśnie w chwili, kiedy znalazła się w progu, zemdlała nagle.
 — Cóż się stało?
 — Miało to miejsce może w godzinę po odjeździe, jaśnie pani... Panienka prosiła, by nie wspominać o niczem... ale zdawało mi się...
 — Musiała się czemś przerazić... Czy spotkała kogo w parku?
 Stara panna jęła gładzić z zakłopotaniem fartuch.
 — Nie... panienka nie mówiła nic...
 — Proszę mi zaraz powiedzieć wszystko!
 — To już powiem... — zaczęła przestraszona mamzel Andersen — Otóż zdaje mi się, że panna Estera spotkała się w parku z księdzem kapelanem Bjerringiem. Był na folwarku u chorego parobka... Stary Anders widział ich pono razem w lipowej alei.
 Pani Engelstoft spuściła oczy.
 — Hm... tak — pospieszyła rzec — Córka moja w dniach ostatnich nie czuła się dobrze. Wiedziałam o tem. Proszę udać się do niej i zawiadomić, że niedługo przyjdę...
 Poszła do swego pokoju i padła w fotel wyczerpana doszczętnie. Przesiedziała tak dobre pół godziny, nie