Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/158

 Lekarz widział w tem skutki przeziębienia, ale ze względu na honorarjum siedział długo, rozmyślał, stawiał najdziwaczniejsze pytania, potem zaś zapisał mnóstwo lekarstw i przyrzekł przybyć nazajutrz.
 Pani Engelstoft przeraziła się i poprosiła, gdy zostali sami, by jej powiedział otwarcie co jest Esterze.
 — Dziś nie sposób określić. Niema tylko, jak sądzę, bezpośredniego niebezpieczeństwa. Proszę się nie bać, łaskawa pani! Mam nadzieję, że nie damy się chorobie.
 Po jego odjeździe wróciła do sypialni córki i przysiadła na jej łóżku. Estera leżała twarzą do ściany. Bała się teraz matki strasznie, gdyż znowu widziała pewnej nocy w lustrze, jak trzyma w ręku żółtą kopertę z dokumentem. Za dotknięciem jej ręki, zadrżała.
 — Czy ci zimno? Przyniosę kołdrę. Może spróbujesz zasnąć?
 — Tak — spróbuję... — odrzekła.
 — A możebyś coś zjadła?
 — Nie... proszę tylko, by przyszła mamzel Andersen.
 — Ja ci sama usłużę...
 — Nie... dziękuję... chciałabym mamzel Andersen...
 — Dobrze... zrobię co chcesz... Zaraz jej zawołam.
 Dopiero znalazłszy się sam na sam ze starą panną, odwróciła się od ściany.
 — Co powiedział lekarz? — spytała.
 — Nic ważnego. Proszę się nie bać!
 — Nie boję się wcale. Chciałabym umrzeć!
 Wybuchła płaczem.