Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/196

 — Wpuść go... proszę... — odparła — To człowiek niezwykły. Przychodzi codziennie i pociesza mnie trochę.
 — Jesteś dziś zanadto osłabiona i podniecona.
 — To praw da... Ale właśnie dlatego radabym go widzieć. Uspokajam się w jego obecności.
 — Proszę poprosić księdza proboszcza! — powiedziała nieco oschle majorowa.
 Pastor był to przystojny, stary, siwowłosy, lśniący czystością mężczyzna.
 — Któż jest ta pani? — spytał zdumiony na widok majorowej. Od piętnastu lat był proboszczem w miasteczku i znał wszystkich jego mieszkańców, nie wyłączając psów i kotów.
 — Siostra moja, majorowa von Rauch! — przedstawiła Anna-Marja.
 — Aa... tak! — powiedział obojętnie — Rauch... Rauch... doskonale...
 Pastora Torma nie obchodzili wcale ludzie obcy. Wszystko, co istniało poza granicami jego parafji, wydawało mu się wprost iluzorycznem.
 — Jakże się pani czuje, droga Anno-Marjo? — spytał siadając w fotelu przy łóżku — Czy bodaj troszkę lepiej pani dzisiaj?
 — Oo... nie! Przeciwnie, z każdym dniem czuję się słabszą.
 Pastor wstrząsnął srebrnowłosą głową i wydał z piersi westchnienie, syczące jakby potrochu.
 — Bardzo mi to przykro... Wszakże tak serdecznie, tak gorąco modliłem się za zdrowie pani.
 — Modlił się ksiądz pastor? Ach... tedy widocznie Bóg nie chce mi przywrócić zdrowia!