Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/278

dziwna figura. Człowiek ów przysłonił oczy dłonią, nie mogąc znieść blasku lampy. Miał około czterdziestki, był wysoki, chudy, a blado-żółtawa twarz jego przypominała Azjatę. Był ubrany w dziwny jakiś kostjum myśliwski cudzoziemskiego kroju. Długie nogi tkwiły w owijakach, zaś żylastą szyję otaczał czerwony szalik w kwiaty, którego koniec zaopatrzony we frendzle zwisał na plecy.
 Przez chwilę stał, przyglądając się towarzystwu. Zobaczywszy przybysza, przestraszył się, lęk zamigotał na jego twarzy, obrócił się i sięgnął po strzelbę, wiszącą na ścianie.
 — Dobry wieczór, Hacke! — zawołał gruby Hansen — Chodź, siadaj przy nas!
 Przybyły nie odrzekł nic. Obrócony plecami, oglądał strzelbę, a po chwili zarzucił ją na plecy.
 — Czemużeś taki dumny jak Hiszpan? Chodź, siadaj! Funduję kolejkę!
 Myśliwy obrócił głowę i rzekł:
 — Jakto? Nie znam przecież tego pana?
 — Zapoznam was... Pan porucznik Hacke...
 — von Hacke! — poprawił ironicznie Lindemark, ukryty za gazetą.
 — Tak jest... von Hacke... Asystent kulturowania wydm, siostrzeniec ministra. Wiedz pan o tem... a to...pan magister...hm... jakżeż u licha?...
 Porucznik podniósł rękę do sumiastych, siwiejących już potrochu wąsów, trzasnął po wojskowemu obcasami i skłonił się.
 — Bardzo mi przyjemnie... — powiedział.
 — Gospodarzu! — krzyknął Hansen — Piwa na cały front!