Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/293

przerwano czytanie i zmierzyła Petersena podejrzliwem spojrzeniem do stóp do głowy.
 Młodzieniec zdziwił się, że nie była wyższa. Wyobraził ją sobie w rozmiarach imponujących. Nie była nawet rozłożysta jak przystało Walkirji, ale raczej szczupła, przytem blada i miała sine obwódki wokoło oczu.
 Lindemark przysunął fotel. Wydawał się silnie zdenerwowanym.
 — Proszę! Siadajże pan! — powiedział.
 Petersen usiadł, a pani Lindemark ozwała się po chwili.
 — Dziwny czas obrałeś pan na wycieczkę krajoznawczą. Turyści przybywają tu zazwyczaj latem.
 — Tak — to prawda, łaskawa pani, — odparł — ale wycieczka moja nie jest zwykłą wyprawą turystyczną.
 — A prawda! Pan jesteś człowiek nauki.
 — Nie podjąłem podróży w tym specjalnie charakterze.
 — Możeś pan jest literat? Dziennikarz?
 Petersen zarumienił się.
 — Dziennikarzem w każdym razie nie jestem! — zawołał żywo.
 — A więc może powieściopisarz? Poeta? — zapytał stojący w drzwiach Lindemark, a w głosie jego, zaprawdę, nie brzmiało zadowolenie.
 — Nie.... nie — odrzucił gość — Nie to miałem na myśli!
 Szafarka zbliżyła się do fotelu pani z jakiemś dziwnem zakłopotaniem, czy trwogą i spytała szeptem co podać na kolację. Ale pani Lindemark nie była w humorze.