Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/87

 Zatopił się tak bardzo w swych historycznych marzeniach, że nie dosłyszał lekkiego pukania do drzwi. Ukazała się mamzel Andersen i spytała, czy każe zaprzęgać. Narówni z innymi wtajemniczonymi, niepokoiła się długą dzisiaj bytnością dyrektora i chciała przeszkodzić spotkaniu z panią Engelstoft, która miała przybyć niebawem.
 — Czy już późno? — spytał wyciągając wielki, złoty chronometr, będący podarunkiem urodzinowym szwagra — Dobrze, dobrze, — dodał, — ale pojadę landem, powietrze dzisiaj nieszczególne!
 Panna służąca skubała z zakłopotaniem fałdy bluzki, potem rzekła:
 — Niema w domu landa, panie dyrektorze!
 — Cóż to znaczy? Gdzież się podziało?
 — Jens wziął je, i pojechał, zdaje mi się po doktora...
 — Przecież po doktora wysyła się zawsze stary powóz. A zresztą był tu dziś popołudniu...
 — Pan Engelstoft miał dziś tak silny atak, że...
 Zamilkła. Nie mogła się zdobyć na kłamstwo i spuściła oczy.
 — Ano to pojadę karetą! — zgodził się dyrektor, nie podejrzywając nic złego — Proszę spytać siostry Bodildy, czy mogę widzieć się ze szwagrem.
 — Pielęgniarka poleciła mi zawiadomić pana dyrektora, że pan Engelstoft czeka...
 — Dobrze, idę.
 Zdjął bronzowy przycisk w kształcie psa z dużego pliku zeszytych arkuszy i zaczął je przewracać swemi tłustem i białemi, przypominającem i kiełbaski palcami. Był to spory dokument, a obok niego leżała żółta koperta.