Strona:Henryk Pontoppidan - Djabeł domowego ogniska.djvu/89

niowem. Wysoko spiętrzone poduszki podtrzymywały jego głowę. Ponad łóżkiem zwisał zielony, jedwabny baldachim, a z boku stał parawan, przez który przenikało światło lampy. Z wyjątkiem tego półjasnego kąta, cała, ogromna, wysoka komnata tonęła w ciemku.
 Drzwi do sąsiedniego pokoju były otwarte i dyrektor zobaczył pielęgniarkę, siedzącą przy stole i kładącą pasjans.
 Zbliżył się na palcach, bo chory miał oczy zamknięte, jak gdyby spał.
 — Jakże ci, drogi mój? — spytał przybyły.
 — Źle ze mną! — szepnął Engelstoft — Przecież słyszyć jak mi gwiżdże w piersiach...
 — Nie trać otuchy! Wyglądasz dziś naprawdę znacznie lepiej. Jakże spędziłeś noc?
 Chory odwrócił głowę i nic nie odpowiedział.
 — Cóżeśto przyniósł? — spytał po chwili na odgłos szelestu papierów w ręku szwagra.
 — To testament! — odparł dyrektor — Jest już zupełnie gotowy, opatrzony podpisami, zalegalizowany i ostemplowany. Nie wiem gdzie go chcesz schować. Najlepiejby było zdaje się zdeponować go u Sandberga.
 — Nie! Włóż go do kasy, gdzie jest reszta papierów. Wiesz przecież, na środkowej półce. Klucze leżą na stoliku nocnym.
 — I owszem, jak chcesz!
 Dyrektor otwarł żelazne drzwi w ścianie, gdzie była zamurowana kasa.
 Zamknąwszy, położył klucze z powrotem na dawne miejsce, stanął przy łóżku i spytał z współczuciem:
 — Czyś bardzo znużony?
 — Bardzo. Któraż to godzina?