Strona:Henryk Pontoppidan - Ziemia obiecana.djvu/239

Emanuel, a miano to zakorzeniło się do tego stopnia, że chrzesne imię malca poszło niemal w zapomnienie.
 Na widok płata waty na uchu zawołał Emaunel.
 — Cóż to znowu, chłopcze? Czy ci gorzej może na ucho?
 — Tak... troszkę! — odparł malec cicho, jakby ze wstydem.
 — Głupia sprawa z tem uchem! Ale pewnie wszystko razem, to bagatela... prawda?
 — Już nie boli, nie czuję wcale bólu! — zapewniał malec solennie.
 — No to dobrze chłopcze! Pokaż że jesteś dzielny junak, który sobie nie robi nic z drobnostek. Mazgaje do niczego nie doprowadzą w życiu... nieprawdaż?
 — Tak.
 — Pamiętasz pewnie, żeśmy mieli po obiedzie jechać do młyna. Nie mamy, zaiste, obaj czasu na chorowanie... prawda
 Druty stojącej na drodze Hansiny zamigotały żywiej. Gdy wszyscy zamilkli, ozwała się:
 — Myślę, doprawdy, że lepiejby dziś chłopca zostawić w domu, Emanuelu! Przez cały ranek miał się dość źle.
 — Tak, droga moja, ale jak sama słyszysz, Wszystko minęło. Sam powiada, że go nic a nic nie boli. Świeże powietrze pomóc mu tylko może. Świeże powietrze, to lekarstwo Pana, powiada stare przysłowie. Chłopak siedział ciągle w domu w czasach ostatnich i dumał bez końca, dlatego też trochę przybladł.
 — Zdaje mi się, Emanuelu, żeśmy winni więcej dbać o chłopca, a najlepiej byłoby raz pomyśleć na serjo o sprowadzeniu lekarza. Od dwu już blisko