Strona:Henryk Pontoppidan - Ziemia obiecana.djvu/24

 Przez chwilę słychać było jeno, jak szczęki chłopcu kłapią. Wkońcu rzekł spiesznie, ochrypłym głosem:
 — Ole, Krystjan, Juljusz, Andersen.
 — Czyś jest synem starego Andersa Jörgena ze Skibberupu?
 — Tak.
 — Tedy zeszłego roku przysposabiałem cię do konfirmacji, prawda?
 — Tak!
 — Przybywasz prosić, bym przywiózł wiatyk święty? Słyszałem, że ojciec choruje od pewnego czasu.
 Na te słowa zadrżał chłopak, zaczął niespokojnie przebierać odzianemi w pończochy nogami, a czapka w jego rękach obracała się wkółko.
 — Coprawda, godzina dość późna i ciężkie są warunki, ciągnął proboszcz dalej atoli nie odmawiam, z uwagi na powagę chwili. No, mów, masz coś jeszcze widzę na sercu? Droga, myślę, jaka taka! Czy odrzucono już zaspy na gościńcu?
 — Tak... ale...
 — A czy poza wzgórzem zmieciono także śnieg?
 — Właśnie ludzie pracują...
 — Dobrze. Wracaj do koni i bądź gotów. Zaraz się przysposobię.
 Powiedziawszy to, uczynił proboszcz ponowny gest i wrócił do bawialni, nie zwracając uwagi na bezradne, wytrzeszczone oczy chłopca, które patrzyły nań od drzwi.
 Wkroczywszy tu, zobaczył kapelana, wychodzącego właśnie wraz z panną Ranghildą z pokoju stołowego i błysk przelotny rozpogodził twarz jego.