Strona:Henryk Pontoppidan - Ziemia obiecana.djvu/417

suwała go i dodawała otuchy, twierdząc, że wszystko będzie dobrze, byle był spokojny.
 — Uważaj tylko na dzieci! — zawołała nakoniec i, wyczerpawszy w tym okrzyku resztki sił, zawróciła i weszła do domu, zanim jeszcze powóz ruszył.
 Idź na wzgórze w ogrodzie! — krzyknął za nią Emanuel — Będziemy cię mogli jeszcze pożegnać powiewaniem chustek!
 Nie obróciła się i nic nie odrzekła.
 Woźnica trzasnął z bicza, a konie ruszyły z miejsca.
 Gdy powóz mijał sklepistą bramę, Sigrid zawołała: hurra!
 W drodze przez Vejlby pozdrowiło go kilku przyjaciół słowami: Szczęśliwej drogi! Nawet kilku wrogów natchnął widok wspaniałego landa i stangreta w liberji takim szacunkiem, że mimowoli pozdejmowali z uniżeniem czapki, gdy ich mijał.
 Gdy się dostali na gościniec, Emanuel kazał dzieciom dobyć chustek, a kiedy ujrzeli na wzgórzu postać Hansiny, zaczęli wszyscy powiewać.
 — Czemuż ona nie odpowiada? — pomyślał Emanuel i ponaglał dzieci: — Mocniej, mocniej, powiewajcie dziewczęta! — zawołał, czując łzy w oczach.
 Ale Hansina nie ruszyła się. Nie otrzymali odpowiedzi: do widzenia!
 Stała jak słup kamienny i patrzyła, aż znikł w dali ślad powozu. Potem zeszła ze wzgórza, a czując zawrót głowy, siadła ciężko na drewnianych schodkach, wiodących na ścieżkę.
 Przesiedziała tu bez ruchu godzinę z głową w dłoniach, wsłuchana w poszum jesiennego wiatru w koronach drzew.