Strona:Henryk Pontoppidan - Ziemia obiecana.djvu/524

 W ciągu siedemdziesięciu lat życia poniosła stara dziwaczka niejedną stratę w wierze i doszła do przekonania, że nic bardziej w świecie zmienne, jak właśnie „to, czego jedynie człowiekowi potrzeba“ i nic nie jest bardziej znikome od „prawdy wiekuistej.“ Przekonała się, że ci, którzy liczą się z takiemi prawdami jak: dwa razy dwa cztery, albo: żelazo jest cięższe od drzewa, zawsze żyją wygodnie, zaś inni, zapatrzeni w niebo umierają w nędzy. Uznała, że przyczyną tego jest fatalne nieporozumienie, czy jakiś błąd przekładu Pisma, słowem kłamstwo odnośnie do życia zagrobowego.
 — Katinko! zawołał starzec.
 — Jestem przy tobie! — odparła.
 — Opowiedz mi coś o Emanuelu Hanstedzie. Czy miałaś w dniach ostatnich jakieś wieści?
 — Nie, nic ważnego... Ach, prawda. Podobno jest tu w okolicy dziewczyna siedemnastoletnia, która wygłasza o nim kazania, zwąc go Mesjaszem. O ile wiem, jest to siostrzenica żony lekarza z Kyndby, po drugiej stronie zatoki.
 — Ach, trudno w to uwierzyć. Chociaż pomyśl, Katinko, coby to była za radość, gdyby mi Bóg pozwolił dożyć powrotu swego na ziemię.
 Szwagierka nic nie odparła i siedzieli przez chwilę w milczeniu.
 — Katinko! — zawołał ponownie.
 — Co?
 — Możebyś mi trochę poczytała. Taki jestem niespokojny czegoś.
 — Dziś tak parny wieczór. Otworzę chyba kilka okien.
 — O nie, nie czyń tego!
 — Cóż ci przeczytać? Może ustęp z Biblji?