Strona:Henryk Sienkiewicz-Bez dogmatu (1906) t.1.djvu/114

 — Ot, gdzie twoje szczęście! Ot, tam ono drepce w berlaczach po śniegu! Powtarzam ci: żeń się! Na wagę złota ją bierz! co to na wagę złota! — na karaty — rozumiesz! Ty nie masz poprostu stałego miejsca zamieszkania, nietylko pod względem fizycznym, ale umysłowym i moralnym; nie masz podstaw, nie masz spokoju, ona ci to wszystko da. Tylko jej nie przefilozofuj, jakeś przefilozofował swoje zdolności i swoje trzydzieści pięć lat życia!
 Nie mógł mi nic lepszego, zacniejszego i bardziej zgodnego z memi pragnieniami powiedzieć, więc uścisnąłem mu rękę i odrzekłem:
 — Nie, jej nie przefilozofuję, bo ją kocham.
 I uściskaliśmy się po przyjacielsku.
 Tymczasem nadeszły młode panie. Śniatyńska, spostrzegłszy nasz uścisk, rzekła:
 — Wychodząc, słyszałyśmy jakieś spory, ale widzę, że się skończyły zgodnie. Wolno wiedzieć, o czem była mowa?
 — O kobietach, pani — odrzekłem.
 — I co wynikło?
 — Jak pani widzi: uścisk, a dalsze wyniki przyjdą niebawem.
 Lecz przedtem jeszcze przyszły ich sanki. Przy krótkim dniu miało się pod wieczór i mu-