Strona:Henryk Sienkiewicz-Bez dogmatu (1906) t.2.djvu/199

rzeczywiście tak wspaniały, że nie mogliśmy znaleść dość pochwał; tymczasem, powtórzywszy na nasze żądanie finał, Klara rzekła nagle:
 — To jest pożegnanie — bo wreszcie wszystko na świecie kończy się pożegnaniem.
 — Przecie pani nie myśli nas opuścić? —
 — Najdalej za dziesięć dni muszę być we Frankfurcie — odpowiedziała Klara.
 Tu Śniatyński zwrócił się do mnie:
 — Cóż ty na to, ty, który w Płoszowie karmiłeś nas nadzieją, że pani na zawsze z nami zostanie?
 — I powtórzę raz jeszcze, że wspomnienie pani na zawsze z nami zostanie.
 — Ja też to tak rozumiałam — odrzekła z naiwną rezygnacyą Klara.
 Mnie zaś porwała złość na siebie, na Śniatyńskiego i na Klarę. Nie jestem ani dość próżny, ani dość głupi, ani dość płaski, by mnie nad wszystko miał cieszyć każdy podbój; myśl więc o tem, że Klara może naprawdę kochać się we mnie i żywić nieuzasadnione nadzieje, była mi nad wyraz przykrą. Wiedziałem, że ona ma dla mnie jakieś nieokreślone uczucie, które w danym razie mogłoby się rozwinąć bardzo silnie, ale nie spodziewałem się, żeby to