Strona:Henryk Sienkiewicz-Bez dogmatu (1906) t.2.djvu/219

im pokoju, ale po chwili śliczna jej główka znów wychyliła się przezedrzwi.
 — Przypomniałam sobie, żeś nie zaprosił panny Hilst! — rzekła.
 — A nie zaprosiłem.
 — Dlaczego?
 — Bo ja ją kocham w ukryciu — odrzekłem, śmiejąc się.
 — Nie; czemu jej nie zaprosiłeś?
 — Jeśli chcesz, to jeszcze to uczynię.
 — Jak ty wolisz — odpowiedziała, chowając się napowrót.
 Ja zaś wolałem nie zapraszać panny Hilst.
 W godzinę później ruszyliśmy w Aleje Belwederskie. Anielka była ubrana w kremową suknię, strojną koronkami. Tak nauczyłem się wypowiadać jej wszystko oczyma, że czytała w nich wyraźnie mój zachwyt; poznałem to z jej twarzy, nawpół rozpromienionej, nawpół zakłopotanej. Po drodze zatrzymaliśmy się przed willą państwa Zawiłowskich, zaledwie jednak miałem czas zadzwonić, gdy drzwi otworzyły się i panna Helena, przybrana w szaro-srebrzystą suknię, stanęła, a raczej przebiegła koło mnie w całym swym majestacie, zaledwie kiwnąwszy mi głową. Jestto więcej brzydka, niż ładna blon-