Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/262

 — Nikt! nikt! — powtarzali naprzemian, mieszając wino ze łzami.
 — A ona tam sobie śpi! — ozwał się nagle Jan.
 — Śpi niebożątko! — przywtórzył Łukasz — leży jako ten kwiatuszek kosą podcięty, jako ta owieczka od bezecnego wilka podarta. Bracia rodzeni, zali tego wilka nikt nawet i za kudły nie wytarga?
 — Nie może być! — zawołali Mateusz, Marek i Jan.
 I poczęli znów się burzyć, a im więcej pili, tem częściej zazgrzytał to jeden, to drugi, albo też pięścią w stół uderzył.
 — Mam myśl! — zawołał nagle najmłodszy.
 — Mów! miej Boga w sercu!
 — Ono, widzicie tak! Przyrzeklim panu Cypryanowiczowi, że „Pniaka“ nie rozsiekamy — prawda?
 — Prawda, ale ty gadaj, nie pytaj!
 — Wszelako pomścić się za naszą panienkę trzeba. Przyjedzie tu, jako mówili, stary Krzepecki próbować, czy mu pan Cypryanowicz dobrowolnie panny nie wyda. Ale my wiemy, że nie wyda! co?
 — Nie wyda! nie wyda!
 — Owóż, jak myślicie? nie wyskoczy li Marcyan na spotkanie wracającego ojca, żeby obaczyć i rozpytać, czy co wskórał?
 — Jak Bóg na niebie, tak wyskoczy.
 — Ano jest nawpół drogi między Bełczączką a Jedlinką smolarnia tuż przy gościńcu. A żebyśmy tak zaczekali na Marcyana w tej smolarni?...
 — Dobrze! Ale po co?
 — Jeno sza! cicho!
 — Sza!...
 I poczęli oglądać się po izbie, choć wiedzieli, że prócz nich niema w niej żywego ducha — a potem szeptać. Szeptali długo, to głośniej, to ciszej, wreszcie roz-