Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/29

 — Wybacz, bo się z żalu rozpuknę — wołał Łukasz.
 Marek zaś:
 — Szczekałem przeciw przykazaniu, jako pies.
 I poczęli się ściskać, lecz Jan, uwolniwszy się wreszcie z objęć braci, siadł nagle na ławie, rozpiął żupan, rozgarnął koszulę i, obnażywszy pierś, począł mówić przerywanym głosem:
 — Macie! oto jako pelikan!... macie!
 A tamci nuż jeszcze bardziej szlochać:
 — Pelikan! czysty pelikan!... Jak mi Bóg miły! — pelikan!
 — Bierzcie pannę Sienińską!
 — Twoja ona! ty ją bierz.
 — Młodsi niech biorą...
 — Nigdy! Nie może być!
 — Jechał ją sęk!
 — Jechał ją sęk!
 — Nie chcemy jej!
 A wtem Łukasz uderzył się dłońmi po udach, aż rozległo się po izbie.
 — Wiem! — zakrzyknął.
 — Co wiesz? Mów, nie ukrywaj!
 — Niech ją Cypryanowicz bierze!
 Usłyszawszy to tamci, aż zerwali się z ław, tak im trafiła do serca myśl braterska i otoczyli Cypryanowicza.
 — Bierz ją, Staszku.
 — Najlepiej nas pogodzisz.
 — Jak nas kochasz!
 — Dla nas to uczyń!
 — Niech ci Bóg błogosławi — wołał Jan, wznosząc oczy do nieba i wyciągając nad nim ręce.
 A Cypryanowicz spłonął na twarzy i stał zdumiony, powtarzając: