Strona:Henryk Sienkiewicz-Na polu chwały 1906.pdf/327

wała tylko przestrach — tegoby i ksiądz Woynowski nie zdołał odgadnąć, dość, że przytuliwszy swą jasną główkę do zdrowego ramienia Jacka, zaczęła pytać zawstydzona i pomieszana:
 — Co to, Jacku? co to się dzieje?
 A on otoczył ją ramieniem i odrzekł:
 — Ludzie mi cię dają, a ja cię wezmę, kwiatuszku mój najmilejszy.
 — Po wojnie?...
 — Przed wojną.
 — Dla Boga, czemu tak prędko?
 Lecz Jacek widocznie nie dosłyszał pytania, albowiem, zamiast na nie odpowiedzieć, rzekł:
 — Pokłońmy-ż się i podziękujmy miłym towarzyszom za życzliwość.
 Więc poczęli się kłaniać na obie strony, co wzbudziło jeszcze większy zapał śród rycerzy. Widząc tedy spłonioną i śliczną jak zorza ranna twarz dziewczyny, żołnierze aż bili się dłońmi z podziwu po udach.
 — Na miły Bóg! — wołali — dy to olśnąć można poprostu!
 — Anioł by się zakochał, a cóż dopiero człek grzeszny.
 — Nie dziw, że z żalu po niej marniał!
 I znów setne głosy huknęły jeszcze potężniej:
 — Vivant! cresceant! floreant!...
 Śród tych okrzyków i w obłokach złotej kurzawy wjechali do Szydłowca. Zlękli się w pierwszej chwili mieszkańcy i, porzuciwszy stojące przed domami warsztaty, na których wykrawali z piaskowca osełki, pouciekali do izb. Lecz wkrótce poznawszy, że są to okrzyki wesela nie gniewu, wylegli hurmem na ulice i połączyli się z wojskiem. Uczynił się tłum ludzi