Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/016

 Ale od czasu do czasu spoglądał jeszcze na Kasię. Kasia szła lewym brzegiem jeziora i na wysokim zrębie brzegu widna była, jak na obrazku. Biała jej koszula, czerwona w paski spódniczka i żółta chustka migały zdala pstro, niby kwiatek. Skwar był, choć wiosna, nieznośny.
 Uszedłszy z pół wiorsty od chaty, skręciła wbok i weszła w bór. Godzina była popołudniowa, gorąco na świecie, ale w lesie chłodno. Kasia szła ciągle przed siebie, nagle zatrzymała się, uśmiechnęła i zarumieniła się, jak wiśnia.
 Przed nią, na ścieżce, która niknęła w głębi lasu, stał młody, może ośmnastoletni chłopak.
 Młody ten chłopak był to smolarz, ze skraju boru, który szedł właśnie do Szczepanowej chaty.
 — Niech będzie pochwalony! — rzekł smolarz.
 — Na wieki wieków.
 Kasia zamilkła, tylko oczy tarła ze wstydu, a potem, podniósłszy fartuszek, przysłoniła nim twarz, spoglądając z pod rąbka z uśmiechem w twarz smolarza.
 — Kasiu?...
 — Co, Jasiu?
 — A jest tatulo doma?
 — Jest.
 Smolarz niebożę, może i nie o tatula chciał spytać, ale się jakoś zaląkł i mimowoli spytał o tatula. Zamilknął więc znowu, czekając: czy Kasia nie ozwie się pierwsza do niego, a Kasia stała tylko i kręciła końce fartuszka, zasromana okrutnie.
 Aż wreszcie przemówiła:
 — Jasiu...