Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/038

 Wójt począł się drapać w głowę.
 — Kiej bo pan, to zara na zadnie nogi.
 — A to nie rozpuszczajcie gęby...
 — Juści, bo juści.
 I znowu nastała cisza, tylko pióro wójtowskie zwolna skrzypiało po papierze.
 Nakoniec wójt wyprostował się, obtarł pióro o sukmanę i rzekł:
 — A no! z pomocą Bożą skończyłem.
 — Przeczytajcież, coście nadgwazdali.
 — Co miałem ta gwazdać. Wypisałem akuratnie wszyćko co potrzeba.
 — Przeczytajcie, mówię.
 Wójt wziął papier w obie ręce i zaczął czytać:
 „Do wójta gminy Wrzeciądza. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. Naczelnik kozeł, żeby spisy wojskowe były dycht po Matce Bozkiej, a tu u waju mentryki w parafji u dobrodzieja i też nasze chłopaki chodzą do waju na bandosę, rozumita, żeby były wypisane i bandośniki też przysłać przed Matką Bozką, jak skończone ośmnaście lat, bo jak tego nie uczynita, to dostanieta po łbie, czego sobie i wam życzę. Amen“.
 Poczciwy wójt co niedziela słyszał, jak proboszcz kończył w ten sposób kazanie, zakończenie więc takie zdawało mu się równie koniecznem, jak i odpowiadającem wszelkim wymaganiom przyzwoitego stylu, a tymczasem Zołzikiewicz zaczął się śmiać.
 — To tak? — spytał.
 — A to niech pan napisze lepiej.