Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/052

Pan Skorabiewski, który wtedy był jeszcze wójtem, sprowadził go do kancelarji, dał mu raz i drugi w łeb, ale tylko dla pozoru, a potem, udobruchawszy się zaraz, pytał:
 — Rzepa, bój się Boga! jakżeś ty z nimi poradził, przecie ich było siedmiu?
 A Rzepa na to:
 — A cóż, jaśnie dziedzicu! nożyska mają masierunkiem zerwane, to tylko com się którego tknon, to on zaraz o ziem.
 Pan Skorabiewski zatarł sprawę. On dawniej był dziwnie łaskaw na Rzepę. Baby gadały nawet jedna drugiej do ucha, że Rzepa to jego syn: „Toć znać zaraz, dodawały, że fantazją ma psia jucha ślachecką“.
 Ale to nie była prawda, choć matkę Rzepy znali wszyscy, a ojca nikt. Sam Rzepa siedział komornem na chałupie i na trzech morgach, na których go też i uwłaszczenie zastało. Potem zaczął gospodarować na swojem, a że chłop był gospodarny, więc szło mu jako tako. Ożenił się, dostał żonę taką, że lepszej i ze świecą szukać; więc byłoby się pewno i bardzo dobrze wiodło, żeby nie to, że wódkę trochę zanadto lubił.
 Ale cóż było na to poradzić. Jak ktoś do niego z wymówką, tak zaraz odpowiadał:
 — Piję, to za swoje, a wam zasię!
 Nikogo się we wsi nie bał, przed jednym pisarzem mores znał. Gdy zobaczył zdaleka zieloną czapkę, zadarty nos i kozią bródkę, idące na wysokich nogach zwolna po drodze, to się za czapkę brał.