Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/054

utrapiony, t. j. tęgi roczny chłopak, wierzgał nogami i wrzeszczał, że aż uszy pękały.
 Kobieta poczęła obcierać oczy fartuchem i rzekła:
 — Co ta wszystko znaczy? Albo to on nie wie o papierach, coś je woził z boru do boru.
 Teraz Rzepa podrapał się w głowę.
 — Jużci bo wie.
 Po chwili zaś dodał:
 — Pójdę ja z nim pogadać. Może to nic strasznego.
 — Idź, idź! — rzekła kobieta — a weź ze sobą rubla. Do niego bez rubla nie przystępuj.
 Rzepa wydobył ze skrzyni rubla i poszedł do pana pisarza.
 Pisarz był kawaler, nie miał więc osobnego domu, ale mieszkał w czworakach, stojących nad stawem, czyli w tak zwanem murowanem. Tam w osobnej sieni miał dwie izby na swój użytek.
 W pierwszej izbie nie było nic, tylko trochę słomy, para kamaszów, druga była zarazem salonem i sypialnią. Stało tam łóżko niezaścielane prawie nigdy, na łóżku dwie poduszki bez poszewek, z których sypały się pierze; obok stół, na nim kałamarz, pióra, książki kancelaryjne, kilkanaście zeszytów „Izabeli hiszpańskiej“ wydawnictwa pana Breslauera; dwa brudne kołnierzyki angielskie, słoik pomady, gilzy do papierosów i wreszcie świeca w blaszanym lichtarzu z rudym knotem i muchami potopionemi w łoju koło knota.
 Przy oknie wisiało spore lustro, naprzeciw zaś okna mieściła się komoda, obejmująca nader wy-