Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/062

 — Nalejta!
 Rzepa stawał się coraz czerwieńszy, Burak dolewał mu ciągle.
 — A wy — rzekł wreszcie do Rzepy — to choć korzec grochu zarzucita na plecy jedną ręką, a balibyśta się pójść na wojnę.
 — Cobym się miał bać? Kiej się bić, to się bić.
 Gomuła na to rzekł:
 — Jenszy jest mały a odważny, jenszy wielgi i mocny, i bojący.
 — A nieprawda! — rzekł Rzepa — ja ta nie jestem bojący.
 Gomuła zaś na to:
 — Kto was tam wie?
 — A ja powiadam — odparł Rzepa, pokazując pięść, jak bochenek chleba — że inobym was zajechał w pacierze tą pięścią, to rozlecielibyście się jak stara beczka.
 — A może i nie.
 — Chceta spróbować?
 — Dajta spokój — wtrącił wójt. — Bedzieta się bili czy co? Ot napijwa się jeszcze.
 Napili się znowu, ale Burak i Gomuła tylko że umoczyli usta, Rzepa zaś wypił całą szklankę araku aż mu oko zbielało.
 — Pocałujta się teraz — rzekł wójt.
 Rzepa aż się rozpłakał przy uściskach i pocałunkach, co było znakiem, że już podpił dobrze; poczem zaczął wyrzekać, gorzko wspominając graniaste cielę, które dwa tygodnie temu zdechło mu w nocy w oborze.