Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/066

alkierz, w którym siedział wczoraj, ale ogólna izba z szynkwasem.
 — Imię Ojca i Syna i Ducha.
 Patrzy jeszcze lepiej, słońce już wschodzi i zagląda przez ubarwione szyby za szynkwas, a w oknie stoi Szmul, ubrany w śmiertelną koszulę i w cycełe na głowie; stoi w oknie i kiwa się, i modli się głośno.
 — Szmul! psia-wiaro! — zawołał Rzepa.
 Ale Szmul nic. Kiwnął się naprzód, kiwnął wtył i modlił się dalej.
 Więc Rzepa zaczął się macać, jak robi każdy chłop, przespawszy noc w karczmie. Namacał pieniądze.
 — Jezus, Marja! a to co?
 Tymczasem Szmul przestał się modlić i, zdjąwszy śmiertelną koszulę i cycełe, poszedł je schować do alkierza, a potem wrócił wolnym krokiem poważny i spokojny.
 — Szmul!
 — Ny, czego chcesz?
 — Co to ja mam za pieniądze?
 — Co, głupi nie wies? Toć się wczoraj z wójtem zgodziłeś, że za jego syna będziesz losował i pyniądze wziąłeś, i kontrakt podpisałeś.
 Dopiero chłop zbladł jak ściana: rzucił czapkę o ziemię, potem sam grzmotnął się o nią i jak nie ryknie, aż się szyby w karczmie zatrzęsły.
 — No, pasioł won ty sałdat! — rzekł flegmatycznie Szmul.
 W pół godziny potem Rzepa zbliżał się do chałupy; Rzepowa, która właśnie gotowała strawę, usły-