Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/082

 — Dyć prawda! konia sprzedasz, napijesz się, wołu sprzedasz, też; świnię, też. To już taki obyczaj.
 — Toćwa napiliśmy się i wtedy ino wedle obyczaju — wtrącił wójt.
 A potem ławnicy śmielej zwrócili się do Rzepy.
 — Cóż, kiejś sobie piwa nawarzył, to go pij.
 — Albo to tobie sześć lat? Albo ty nie wiesz, co robisz?
 — Łba ci przecięć nie urwą.
 — A jak pójdziesz do wojska, to se do dom możesz parobka nająć: on cię ta zastąpi i przy chałupie, i przy kobiecie.
 Wesołość poczęła ogarniać zwolna zgromadzenie.
 Nagle pisarz znowu otworzył usta: uciszyło się wszystko.
 — Ale wy nie wiecie — mówił — w co wam się wtrącać a czego nie tykać. W to, że Rzepa groził żonie i dzieciakowi, w to, że obiecywał spalić własną chałupę, w to wy się wtrącać możecie i takiej rzeczy płazem nie puścić. Kiedy Rzepowa przyszła na skargę, niechże od sądu bez sprawiedliwości nie odchodzi.
 — Nieprawda! nieprawda! — zawołała z rozpaczą Rzepowa — ja się nie skarżyłam, ja ta nigdy żadny krzywdy od niego nie doznałam. O! Jezusie, o rany słodkie Boga żywego, chyba się świat już skończył!
 Ale sąd się zagaił i bezpośrednim jego rezultatem było, że Rzepowie nietylko nic nie wskórali, ale jeszcze sąd, w słusznej troskliwości o całość Rzepowej, postanowił ją ubezpieczyć przez zamknięcie Rzepy w chlewku na dwa dni. Żeby zaś na przyszłość podobne myśli nie przychodziły mu do głowy, posta-