Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/095

 Pan Wiktor przeszedł w lirykę.
 — Pani jesteś aniołem...
 — No... to dobrze... to mówmy o czem innem. Więc pan nie lubi Elego?
 — Zacząłem go nienawidzić przed chwilą.
 — Brzydki grymaśnik z pana. Proszę się rozchmurzyć i wymówić mi swego ulubionego poetę.
 — Sowiński... — mruknął ponuro pan Wiktor.
 — A ja się go poprostu boję. Ironja, krew, pożar... dzikie wybuchy!
 — Takie rzeczy nie przestraszają mnie wcale.
 To rzekłszy, pan Wiktor spojrzał tak walecznie przed siebie, że aż pies, który wybiegł z jednej chałupy, schowawszy ogon pod brzuch, cofnął się przerażony.
 Tymczasem doszli do czworaków, w oknie których mignęły im: kozia bródka, zadarty nos i jasnozielony krawat, a potem zatrzymali się przed ładnym domkiem, pokrytym dzikiem winem i patrzącym tylnemi oknami na staw.
 — Widzi pan, jaki to ładny domek: to jest jedyne poetyczne miejsce w Baraniej Głowie.
 — Cóżto za dom?
 — To była dawniej ochrona. Tu dzieci wiejskie uczyły się czytać, gdy rodzice byli w polu. Papa naumyślnie kazał wybudować ten dom.
 — A teraz cóż w nim jest?
 — Teraz tam stoją beczki z okowitą.
 Ale nie dokończyła myśli, bo doszli do wielkiej kałuży, w której leżało kilka świń „słusznie tak nazwanych dla swego niechlujstwa“. Żeby tę kałużę