Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/099

i myślę skończy się... ale gdzietam! tego... powiadam, właśnie, no!
 Tu staruszek machnął ręką i, osadziwszy się głęboko, wpadł jakby w zadumę, tylko głowa trzęsła mu się mocniej jak zwykle, a oczy bardziej jeszcze nawierzch wyłaziły.
 Rewizor aż się zapłakał od śmiechu.
 — Księże dobrodzieju! — zapytał — któż się z kim bił, gdzie, i kiedy?
 A kanonik rękę do ucha i mówi:
 — Hę?
 — Ot! prosto nie mogę od śmiechu — rzekł do pana Skorabiewskiego rewizor.
 — A może cygarko?
 — A może kawy?
 — Nie — nie mogę od śmiechu.
 Śmieli się i państwo Skorabiewscy przez grzeczność dla rewizora, choć tego opowiadania musieli słuchać, jak zapisał, co niedziela; wesołość była więc ogólna, gdy nagle przerwał ją cichy, lękliwy głos, z zewnątrz ganku, który rzekł:
 — Niech będzie pochwalony!
 Pan Skorabiewski zaraz podniósł się, wyszedł przed ganek i spytał:
 — A kto tam?
 — To ja, Rzepowa.
 — Czego?
 Rzepowa schyliła się, o ile jej na to dzieciak pozwalał, podjęła go pod nogi.
 — Po ratunek, jaśnie dziedzicu, i po zmiłowanie.
 — Moja Rzepowa, dajcie mi też choć w niedzielę