Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/110

 Spojrzał, stanął; cała procesja zatrzymała się przed nią.
 — Toż co jest? — spytał.
 — Przenoświętsy nacelni...
 I nie mogła dalej: zalękła się tak, że głos urwał się jej w gardle; język kołem stanął.
 — Czego?
 — O! o! ady! ady! wedle... poboru.
 — Cóżto? was do wojska chcą? — a? — spytał naczelnik.
 Interesanci zaraz chórem w śmiech, by podtrzymać dobry humor naczelnika, ale on zaraz do tych swoich dworzan:
 — Proszę! proszę cicho!
 A potem niecierpliwie do Rzepowej:
 — Prędzej! czego? bo nie mam czasu.
 Ale Rzepowa doreszty straciła głowę od śmiechu panów, więc poczęła tylko bełkotać bez związku: „Burak! Rzepa! Rzepa! Burak, o!
 — Musi być pijana! — rzekł jeden z otaczających.
 — Zostawiła język w chałupie — dodał drugi.
 — Czegóż chcecie? — powtórzył jeszcze niecierpliwiej naczelnik. — Pijaniście czy co?
 — O, Jezusie! Maryja! — wykrzyknęła Rzepowa, czując, że ostatnia deska zbawienia wysuwa się jej z rąk. — Przenoświętsy nacel...
 Ale on był istotnie bardzo zajęty, bo to i spisy się już zaczęły, i interesów w powiecie było mnóstwo, zresztą z kobietą dogadać się nie mógł, więc tylko kiwnął ręką i zawołał:
 — Wódka! wódka! A kobieta młoda i ładna.