Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/118

Rzepowa więc poszła po wodę przed karczmę, a po drodze słyszała, jak chłopaki mówili między sobą: „Idzie żołnierka!“ A inny chłopak powiada: „Nie żołnierka to, ale djabłowa!“ Kobieta, nie rzekłszy słowa, poszła dalej, ale widziała, jak się przeżegnali. Nabrała wody w konewkę i do domu. A tu przed karczmą stoi Szmul. Gdy ujrzał Rzepową, wydobył zaraz z gęby porcelanową fajkę, co mu na brodzie wisiała i zawołał:
 — Rzepowa!
 Rzepowa zatrzymała się i pyta:
 — Czego chcecie?
 A on:
 — Byliście u sądu w gminie?
 — Byłam!
 — Byliście u księdza?
 — Byłam!
 — Byliście we dworze?
 — Byłam!
 — Byliście w powiecie?
 — Byłam!
 — I nie wskóraliście nic?
 Rzepowa tylko westchnęła, a Szmul znowu:
 — Ny! jacy wyście głupi, to już w całej Baraniej Głowie nikogo głupszego niema! A wam poco tam było iść?
 — A gdzież miałam iść? — rzecze kobieta.
 — Gdzie? — odparł żyd — a na czem ugoda stoi? na papierze; niema papieru, niema i ugody: podrzeć papier i basta!