Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/120

 Rzepa wydobył z za skrzynki siekierę.
 — Nie — mówił spokojnym głosem — już tobie przyszło na koniec, niebogo! Już ty się pożegnaj z tym światem, bo go nie będziesz widzieć. Już ty nie będziesz, niebogo, w chałupie siedziała, ino będziesz na cmentarzu leżała... już ty...
 Dopiero ona spojrzała na niego z przerażeniem.
 — Cóże ty chcesz mnie zamordować?
 A on:
 — No, Maryśko; nie trać po próżnicy czasu; przeżegnaj się, a potem będzie koniec: nawet nie poczujesz, niebogo.
 — Wawrzon i ty naprawdę?...
 — Połóż głowę na skrzyni...
 — Wawrzon!
 — Połóż głowę na skrzyni! — wołał już z pianą na ustach.
 — O! dla Boga! ratunku! ludzie! ratun...
 Rozległo się głuche uderzenie, potem jęk i stuk głowy o podłogę; potem drugie uderzenie, słabszy jęk: potem trzecie uderzenie, czwarte, piąte, szóste. Na podłogę lunął strumień krwi, węgle na kominie przygasły. Drganie przeszło Rzepową od stóp do głowy, potem trup jej wyprężył się nagle i pozostał nieruchomy.
 Wkrótce potem szeroka krwawa łuna rozdarła ciemności: paliły się zabudowania dworskie.