Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/109

 — Tu kończy się całkiem życie — rzekł Świrski, spoglądając na nagość skał.
 Na to pani Elzen oparła się jeszcze silniej na jego ramieniu i odpowiedziała rozwlekłym, sennym głosem:
 — A mnie się zdaje, że tu się zaczyna.
 Świrski zaś odrzekł po chwili z pewnem wzruszeniem:
 — Może pani ma słuszność.
 I spojrzał na nią pytającym wzrokiem. Pani Elzen podniosła również na niego oczy, ale wnet pokryła je powiekami, jakby zmieszana — i pomimo, że na przedniej ławce powozu siedziało dwóch jej chłopców, wyglądała w tej chwili jak młoda dziewczyna, której źrenice nie mogą znieść pierwszego blasku miłości. Poczem umilkli oboje; z dołu tylko dolatywały rozwiane dźwięki muzyki.
 Tymczasem zdala na morzu, przy samem wejściu do zatoki ukazał się pióropusz dymu i wnet uroczysty, pełen ciszy nastrój został zamącony przez Remusa, który, zerwawszy się z siedzenia, zawołał:
 — Tiens! le Fohmidable!
 Pani Elzen rzuciła niechętne spojrzenie na młodszego ze swych bliźniaków. Żal jej było tej chwili, w której każde następne słowo mogło stanowczo zaważyć w jej losach.
 — Remus — rzekła — veux-tu te taire?
 — Mais maman c’est Fohmidable!
 — Co za nieznośny chłopak!
 — Pouhquoi?
 — On jest duheń, ale tym razem ma słuszność —