Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/129

i przygarnęła się do niego, jak dziecko przygarnia się do matki.
 A Świrski, pochyliwszy się, ucałował jej czoło, poczem zaczął wycałowywać łzy z oczu — i stopniowo ogarniał go płomień: po chwili chwycił ją w swoje ramiona atlety, przycisnął z całych sił do piersi i jął szukać ustami jej ust.
 Ale ona poczęła się bronić:
 — Nie! nie! — mówiła zdyszanym głosem... — Tyś nie taki, jak inni... Później! nie! nie!... Zmiłuj się!
 Świrski trzymał ją w objęciach, przechyloną wtył; w tej chwili był on właśnie taki, jak inni — na szczęście jednak dla pani Elzenowej, zaraz po jej słowach, dało się słyszeć lekkie pukanie we drzwi.
 Wówczas rozskoczyli się w dwie strony.
 — Kto tam? — spytała pani Elzenowa z akcentem niecierpliwości.
 We drzwiach ukazała się posępna głowa Kresowicza.
 — Przepraszam — rzekł przerywanym głosem — Romulus kaszle i może gorączkuje... Myślałem, że trzeba pani dać znać.
 Świrski podniósł się:
 — Czy nie pójść po lekarza?
 Lecz pani Elzen odzyskała już zwykłą zimną krew.
 — Dziękuję panu — rzekła — jeśli trzeba, poślemy z hotelu, ale pierwej muszę dziecko zobaczyć... Dziękuję! a tymczasem muszę odejść — więc do jutra!... Dziękuję!