Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/142

 — Dzieńdobhy panu! Dzieńdobhy panu! — wołali dwaj chłopcy. — Maman przesyła panu te róże i prosi pana na śniadanie.
 Tak mówiąc i potrząsając pękami herbacianych i mszystych róż, wręczyli je Świrskiemu, a następnie poczęli biegać i rozglądać się po pracowni. Dziwiły ich i zastanawiały zwłaszcza szkice, przedstawiające nagie ciała, albowiem zatrzymywali się przed niemi i trącali się łokciami:
 — Tiens!
 — Regarde!
 Lecz Świrski, którego to gniewało, spojrzał na zegarek i rzekł:
 — Jeśli chcemy zdążyć na śniadanie, to trzeba zaraz jechać.
 Poczem wziął kapelusz i wyszli. W pobliżu pracowni nie było dorożek, więc szli piechotą. Po drodze, malarz, idąc w drugą parę z Kresowiczem, zapytał:
 — Cóż pańscy uczniowie?
 Kresowicz zwrócił ku niemu swą nienawistną, szyderczą twarz i odrzekł:
 — Moi uczniowie? A nic. Zdrowi jak ryby i dobrze im w szkockiem ubraniu. Będzie z nich pociecha — tylko nie dla mnie.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że ja od jutra odchodzę.
 — Jakto? — rzekł z pewnem zdziwieniem Świrski — nic nie wiedziałem; nikt mi o tem nie mówił. To szkoda!
 — Dla nich żadna szkoda — odpowiedział Kresowicz.