Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/149

 — Dobrze. Wcale nie jestem zmęczona. Ale gdzie pójdziemy? Czy chce pan popatrzeć na strzelanie do gołębi?
 — Z chęcią, tylko że tam nie będziemy sami. Sinten i młody Kładzki zapewne wprawiają się po śniadaniu.
 — Tak, ale nie będą nam przeszkadzali. Oni, gdy chodzi o gołębie, stają się głusi i ślepi na wszystko, co się około nich dzieje... Zresztą, niech mnie widzą z moim wielkim człowiekiem!
 I, przechyliwszy głowę, spojrzała mu z uśmiechem w oczy:
 — Chyba, że wielki człowiek sobie tego nie życzy?...
 — Owszem, niech nas widzą! — odpowiedział Świrski, podnosząc jej rękę do ust.
 — Więc pójdźmy aż nadół — ja dosyć lubię na to patrzeć.
 — Dobrze.
 I po chwili znaleźli się na wielkich schodach, prowadzących do strzelnicy.
 — Jak tu jasno, jak dobrze i jaka ja szczęśliwa! — rzekła pani Elzenowa.
 Poczem, choć w pobliżu ich nie było nikogo, spytała, szepcąc:
 — A pan?
 — Moje światło jest przy mnie! — odrzekł, przyciskając do piersi jej ramię.
 I poczęli schodzić. Dzień był istotnie jeszcze jaśniejszy, niż zwykle, powietrze złote i błękitne, morze woddali wyglądało, jak granatowe.