Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/169

 — Pani Lageat myliła się: płacę dziesięć franków.
 Na twarzy dziewczyny błysnęła radość, a policzki jej zaczerwieniły się jeszcze silniej.
 — Kiedy mam rozpocząć? — spytała nieco drżącym głosem.
 — Dziś, zaraz! — rzekł Świrski, ukazując rozpoczęty obraz. — Ot tam masz parawan; idź, rozbierz się! Do pasa tylko! Będziesz pozowała do głowy, do piersi i części brzucha!
 A ona zwróciła ku niemu twarz zdumioną — i ręce opadły jej zwolna wzdłuż sukni:
 — Jakto, panie? — spytała zająkliwie, patrząc na niego przestraszonemi oczyma.
 On zaś odrzekł trochę niecierpliwie:
 — Moje dziecko, ja rozumiem, że pierwszy raz to może być trudno. Ale albo się jest modelką, albo nie. Ja potrzebuję głowy, popiersia i części brzucha, potrzebuję koniecznie, rozumiesz! Przytem wiedz, że w tem niema nic złego, a przedewszystkiem namyśl się — i to prędko, bo jeśli nie zechcesz, to będę szukał innej.
 I mówił trochę niespokojnie, albowiem w duszy chodziło mu o to, by właśnie została ta i by nie potrzebował szukać innej. Ale tymczasem nastało milczenie. Modelka pobladła bardzo widocznie, jednakże po chwili odeszła cicho za parawan.
 Świrski zaś począł przysuwać z hałasem stalugi ku oknu i ustawiać je odpowiednio, przyczem myślał:
 — Oswoi się i za tydzień będzie się sama śmiała ze swoich skrupułów.