Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/171

ubliżyć. Widzi pani ten obraz. Potrzebowałem modelu oto do tej figury... Ale skoro panią to tak kosztuje, to inna rzecz, zwłaszcza, że pani jest Polką.
 Jej łzy poczęły na nowo spływać po policzkach, ale spoglądała na niego z wdzięcznością swemi niebieskiemi oczyma, on zaś wyszukał butelkę z winem, nalał do pół szklanki i, podając jej, rzekł:
 — Niech się pani napije. Mam gdzieś i biszkopty, ale licho wie, gdzie. Proszę być spokojną.
 I to rzekłszy, spojrzał na nią ze współczuciem swemi uczciwemi oczyma, a po chwili rzekł:
 — Biedne dziecko!...
 Poczem odszedł — i jął znów odsuwać stalugi na dawne miejsce, a jednocześnie mówić:
 — Nic dziś z pozowania. Pani jest nadto wzruszoną. Jutro weźmiemy się do roboty od rana, a dziś pogadajmy trochę. Kto mógł się domyślić, że Marja Cervi jest Polką! To dziadek pani jest Polak? Tak? Żyje?
 — Żyje, ale od dwóch lat nie chodzi.
 — Jak się nazywa?
 — Orysiewicz — odrzekła, wymawiając trochę z cudzoziemska.
 — Znam to nazwisko. Dawno z kraju?
 — Dziaduś sześćdziesiąt pięć lat nie był w kraju. Przedtem był w wojsku włoskiem, a potem w banku w Nizzy.
 — W jakim wieku?
 — Dziaduś ma blisko dziewięćdziesiąt.
 — Ojciec pani nazywał się Cervi?
 — Tak. Ojciec pochodził z Nizzy, ale służył także w wojsku włoskiem.