Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/180

 — A co za powód?
 — Albo ja wiem! — odrzekła z niecierpliwością.
 — Bo, o ile słyszałem, nie grywał.
 — Nie. Znaleziono przy nim pieniądze.
 — Wszak wczoraj pani uwolniła go od obowiązków?
 — Tak, ale i na jego własne żądanie.
 — Czy nie wziął tego do serca?
 — Czy ja wiem! — powtórzyła gorączkowo. — Jeśli chciał to zrobić, mógł sobie przedtem wyjechać. Ale to był warjat — tem się wszystko tłumaczy! Czemu sobie naprzód nie wyjechał?
 Świrski spojrzał na nią przeciągle.
 — Niech się pani uspokoi — rzekł.
 Lecz ona, myląc się co do znaczenia jego słów, odrzekła:
 — Bo ile w tem przykrości dla mnie, a ile może być kłopotów! Kto wie, czy nie będę musiała składać jakich objaśnień, świadectw... czy ja wiem!... Co za fatalna historja!... W dodatku będą i ludzkie gadania. Pierwszy Wiadrowski!... Ja chciałam jednak pana prosić, by pan między znajomymi mówił, że ten nieszczęśliwy zgrał się, że przegrał jakieś i moje pieniądze i że to jest powód jego postępku. Gdyby przyszło mówić przed sądem, lepiej o tem nie wspominać, bo mogłoby się wykryć, że to nieprawda; ale przed ludźmi tak trzeba... Żeby był sobie pojechał chociaż do Mentony, albo do Nizzy! Przytem Bóg raczy wiedzieć, czy on tam czego nie napisał przed śmiercią umyślnie, żeby się na mnie zemścić... Niechże jaki list pośmiertny dostanie się do gazet!... Od takich ludzi