Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/209

spojrzał na niego niezbyt życzliwie, a pan Pluta, rad, że może na kogoś złość wywrzeć, huknął:
 — Milczałbyś, boćwino. Nie tobie, któryś prochu nie wąchał, zabierać głos między starymi żołnierzami.
 — Nie wąchał, albo i wąchał — odpowiedział z flegmą Sipajło. — Lepiej ja się może i częściej od waszmości potykał.
 — Prawdę mówi — zawołał Zagłoba — przecie to oszmiański szlachcic, co w jednym bucie, a w jednym łapciu chodzi. W takowym stroju, zwłaszcza w zimie na grudzie, musiał się często nietylko potykać, ale i zgoła przewracać.
 Tu znów rozśmieli się wszyscy, a pan Sipajło, więcej wrażliwy niż wymowny, trzasnął zcicha szablą i rzekł:
 — Kto mnie poprosi, temu nie odmówię.
 Lecz witebszczanin, pan Portanty, począł go mitygować:
 — Nie gniewaj się waść i nie ujmuj za głupią modą.
 — Lepiej konserwować taką modę, niż mieć czarne podniebienie, jako witebszczanie — odpowiedział Sipajło.
 — Lepsze czarne podniebienie, niż głupia głowa!
 — Co u dytka! — zawołał Pan Tretiak z pod Humania — dość mi tych swarów przed wyprawą!
 — Czego się waść wtrącasz? — zapytał pan Skulski, łęczycanin.
 — Bo mi się podoba.
 — A mnie się nie podoba. Patrzcie go! Humańczuk... Potrafią i waści przymówić.