Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/211

 Gdy wjechali w tuman, ledwie człek człeka mógł dojrzeć, a o kilka kroków nie było widać nic.
 — Choć w pysk daj! — mruknął Zagłoba.
 Ujechali milę i drugą. W tumanie i mroku nie było słychać nic prócz parskania koni.
 Aż tu naraz trzej ludzie, którzy jechali w przeddniej straży, wrócili w cwał, krzycząc:
 — Nieprzyjaciel! Nieprzyjaciel!
 Tuż za nimi słychać było tętent nadbiegającej jazdy.
 Pan Zagłoba zdarł bachmata i krzyknął:
 — Bij!
 I po chwili zwarli się tak, iż mogli się rękami za piersi chwytać. We mgle rozległ się szczęk szabel, a czasem huk samopału, czasem kwik koński i okrzyki walczących. Pan Zagłoba rykiem żubrowym przerażał ludzi w ciemnościach, ale i miotał się okropnie, gdyż straszny to był żołnierz, gdy go zanadto do muru przyparto.
 Pan Skulski ciął jadowicie, po łęczycku, tuż koło pana Tretiaka. Pana Portantego chlaśnięto przez policzek i byłby zginął, gdyby nie pan Sipajło, który, odbiwszy drugi cios, sztychem nieprzyjaciela w gardło ugodził. Pan Pluta, stary i cięty żołnierz, wił się wśród skrzętu, jak wąż w mrowisku — i bił w całe kupy, jak jastrząb w stado dzikich kaczek.
 I wzajem jeden ratował życie drugiemu, a wtem wstał powiew. Tuman zrzedł trochę. Mogli się lepiej widzieć.
 Więc przyrosło im serca i poczęli pokrzykiwać, aby tem lepiej każdy mógł rozpoznać, co się z towa-