Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/212

rzyszem dzieje i kogo ma przy sobie. Pierwszy pan Sipajło, który Plucie żywot zawdzięczał, krzyknął z głębi serca w tumanie:
 — Górą Mazury!
 — Żywie Oszmiana! — odgłosił Pluta.
 A inni, nie chcąc się dać wyprzedzić, nuż wołać:
 — Sława Łęczycy!
 — Chwała witebszczanom!
 — Górą Humań!
 — Wiwat Rzeczpospolita!
 Ale tymczasem natarto na nich z boków — ba — i ztyłu, tak, że wpadli, jako wilkowi w gardziel. Że jednak byli z różnych stron, przeto wstydzili się siebie wzajem, więc żaden nie prosił pardonu i bili się do upadłego — bez nadziei, ale na śmierć.
 Byliby też wszyscy polegli, gdyby nie to, że pan Zboiński, wiedząc, iż w małej liczbie i w nocy nietrudno o przygodę, pociągnął za nimi w trzysta Mazurów, chłopów dobrych. Ów obegnał nieprzyjaciela, złamał, rozbił, część wyścinał, część zagarnął i uwolnił podjazd z pod przemocy.
 Lecz nie mógł powstrzymać zdziwienia, widząc ich robotę — gdyż istotnie, po desperacku się bijąc, naszatkowali ludzi, jak kapusty.
 — Już chyba i aniołowie nie potykaliby się grzeczniej — rzekł.
 Zaczem wrócili radośnie do obozu.
 Ale, choć świt uczynił się, nim dojechali, nie poszli spać, a to dla wielkiej uciechy i dlatego, że poczęto ich zaraz częstować. Oni zaś jedli i pili, wysła-