grać i śpiewać, a rozochocona Olka wtórowała mu cienkim głosikiem. Te same pieśni chciał teraz wygrać, więc najprzód zaczął tę, od której ona zaczęła:
„Wyrównaj, Boże, góry z dołami,
Niech będzie równiusieńko!
Przyprowadź, Boże, moje kochanie,
Przyprowadź raniusieńko!“
Strycharzowi jednak nie podobała się ta piesń, bo mu się wydała „prosta“, i kazał im śpiewać dworskie. Wówczas wzięli się do innej, której Olka nauczyła się w Zagrabiu:
„Pojechał pan Ludwik na polowanie,
Zostawił Helunię, jak malowanie;
Pan Ludwik powrócił, muzyka grała,
Trębacze trąbili, Helunia spała“.
Ta przypadła więcej strycharzowi do smaku. Lecz gdy ochota w nich wezbrała, najwięcej uśmieli się przy „Zielonym dzbanie“. Panna w tej pieśni, nim się zacznie wkońcu śmiać, z początku płacze i zawodzi po stłuczonym dzbanku żałośnie:
„Mój zielony dzban,
Stłukł ci mi go pan!“
A pan dalej-że ją pocieszać:
„Cicho, panno, nie płacz-że,
Ja ci za dzban zapłacę!“
Olka przeciągała, jak mogła najdłużej: „Mój zielony dzban!“, a potem w śmiech, Kleń zaś odrywał
