Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom VII.djvu/97

Chórem ozwały się różowe czaple, błękitne żórawie i białe łabędzie na wodach, pawie i bengali w lasach, a do wtóru im rozległy się dźwięki strun, nawiązanych na muszlę perłową, i słowa ludzkiej pieśni.
 Kryszna obudził się z zadumy i rzekł:
 — To poeta Walmiki wita wschód słońca.
 Po chwili rozsunęły się firanki purpurowych kwiatów, pokrywających liany, i nad jeziorem ukazał się Walmiki.
 Ujrzawszy wcielony lotus, przestał grać. Perłowa muszla wysunęła mu się zwolna z dłoni na ziemię, ręce opadły wzdłuż bioder i stanął niemy, jakgdyby wielki Kryszna zmienił go w drzewo nadwodne.
 A bożek ucieszył się z tego podziwu nad własnem dziełem i rzekł:
 — Zbudź się, Walmiki, i przemów.
 I Walmiki przemówił:
 — ....... Kocham!...
 To jedno słowo tylko pamiętał i to jedno mógł wypowiedzieć.
 Twarz Kryszny rozpromieniła się nagle.
 — Cudna dziewczyno, znalazłem godne ciebie miejsce na świecie: zamieszkaj w sercu poety.
 Walmiki zaś powtórzył po raz drugi:
 — ....... Kocham!...
 Wola potężnego Kryszny, wola bóstwa poczęła popychać dziewczynę ku sercu poety. Bożek uczynił też serce Walmiki przejrzystem jak kryształ.
 Pogodna jak dzień letni, spokojna jak fala Gangesu, wstępowała dziewczyna w przeznaczony dla siebie przybytek. Lecz nagle, gdy głębiej spojrzała