Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/010

buchnął płomień suchych oczeretów i łuczywa, które podróżujący przez Dzikie pola wozili zawsze ze sobą.
 Wnet wbito w ziemię drąg od kaganka i jaskrawe padające z góry światło oświeciło wyraźnie kilkunastu ludzi, pochylonych nad jakąś postacią leżącą bez ruchu na ziemi.
 Byli to żołnierze ubrani w barwę czerwoną, dworską, i w wilcze kapuzy. Z tych, jeden siedzący na dzielnym koniu, zdawał się reszcie przywodzić. Zsiadłszy z konia, zbliżył się do owej leżącej postaci i spytał:
 — A co, wachmistrzu, żyje, czy nie żyje?
 — Żyje, panie namiestniku, ale charcze; arkan go zdławił.
 — Co zacz jest?
 — Nie Tatar, znaczny ktoś.
 — To i Bogu dziękować.
 Tu namiestnik popatrzył uważniej na leżącego męża.
 — Coś jakby hetman — rzekł.
 — I koń pod nim Tatar zacny, jak lepszego u chana nie znaleźć — odpowiedział wachmistrz. — A ot tam go trzymają.
 Porucznik spojrzał i twarz mu się rozjaśniła. Obok dwóch szeregowych trzymało rzeczywiście dzielnego rumaka, który, tuląc uszy i rozdymając chrapy, wyciągał głowę i poglądał przerażonemi oczyma na swego pana.
 — Ale koń, panie namiestniku, będzie nasz? – wtrącił tonem pytania wachmistrz.
 — A ty psiawiaro, chciałbyś chrześcijaninowi konia w stepie odjąć?
 — Bo zdobyczny...
 Dalszą rozmowę przerwało silniejsze chrapanie zduszonego męża.