Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/012

 Podano mu gorzałki, którą pił i pił, co mu widocznie dobrze zrobiło, bo odjąwszy wreszcie flaszę od ust, czystym już głosem spytał:
 — W czyich jestem ręku?
 Namiestnik powstał i zbliżył się ku niemu.
 — W ręku tych, co waści salwowali.
 — Przeto nie waszmościowie schwycili mnie na arkan?
 — Mosanie, nasza rzecz szabla, nie arkan. Krzywdzisz waść dobrych żołnierzów podejrzeniem. Złapali cię jakowiś łotrzykowie, udający Tatarów, których jeśliś ciekaw, oglądać możesz, bo oto leżą tam porżnięci jak barany.
 To mówiąc, wskazał ręką na kilka ciemnych ciał, leżących poniżej wyniosłości.
 A nieznajomy na to:
 — To pozwólcie mi spocząć.
 Podłożono mu wojłokową kulbakę, na której siadł i pogrążył się w milczeniu.
 Był to mąż w sile wieku, średniego wzrostu, szerokich ramion, prawie olbrzymiej budowy ciała i uderzających rysów. Głowę miał ogromną, cerę zawiędłą, bardzo ogorzałą, oczy czarne i nieco ukośne, jak u Tatara, a nad wązkiemi ustami zwieszał mu się cienki wąs, rozchodzący się dopiero przy końcach w dwie szerokie kiście. Twarz jego potężna zwiastowała odwagę i dumę. Było w niej coś pociągającego i odpychającego zarazem — powaga hetmańska, ożeniona z tatarską chytrością, dobrotliwość i dzikość.
 Posiedziawszy nieco na kulbace, wstał i nad wielkie spodziewanie, zamiast dziękować, poszedł oglądać trupy.