Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/013

 — Prostak! — mruknął namiestnik.
 Nieznajomy tymczasem przypatrywał się uważnie każdej twarzy, kiwając głową, jak człowiek, który odgadł wszystko, poczem wracał z wolna do namiestnika, klepiąc się po bokach i szukając mimowolnie pasa, za który widocznie chciał zatknąć rękę.
 Nie podobała się młodemu namiestnikowi ta powaga w człeku oderżniętym przed chwilą od powroza, więc rzekł z przekąsem:
 — Rzekłby kto, że wasze znajomych szukasz między owymi łotrzykami albo że pacierz za ich duszę odmawiasz.
 Nieznajomy odparł z powagą:
 — I nie mylisz się waść, i mylisz: nie mylisz się, bom szukał znajomych, a mylisz się, bo to nie łotrzykowie, jeno słudzy pewnego szlachcica, mego sąsiada.
 — Tedy widocznie nie z jednej studni pijacie z onym sąsiadem.
 Dziwny jakiś uśmiech przeleciał po cienkich wargach nieznajomego.
 — I w tem się waść mylisz — mruknął przez zęby.
 Po chwili dodał głośniej:
 — Ale wybacz waszmość pan, żem mu naprzód powinnej nie złożył dzięki za auxilium i skuteczny ratunek, który mnie od tak nagłej śmierci wybawił. Waści męstwo stanęło za moją nieostrożność, bom się od ludzi swoich odłączył, ale też wdzięczność moja wyrównywa waszmościnej ochocie.
 To rzekłszy, wyciągnął ku namiestnikowi rękę.
 Ale butny młodzieńczyk nie ruszył się z miejsca i nie spieszył z podaniem swojej, natomiast rzekł:
 — Chciałbym naprzod wiedzieć, jeżeli ze szlachci-