Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.1.djvu/015

 — To waszmość wracasz? skądże proszę? — spytał Abdank.
 — Zdaleka, bo z Krymu.
 — A cóżeś waszmość tam robił? z wykupnem jeździłeś?
 — Nie, mości pułkowniku; jeździłem do samego chana.
 Abdank nastawił ciekawie ucha.
 — Ano to proszę, w piękną waść wszedłeś komitywę. I z czemże do chana jeździłeś?
 — Z listem J. O. Ks. Jeremiego.
 — To waść posłował! O cóż jegomość książę do chana pisał?
 Namiestnik popatrzył bystro na towarzysza.
 — Mości pułkowniku — rzekł — zaglądałeś w oczy łotrzykom, którzy cię na arkan ujęli — to twoja sprawa; ale co książę do chana pisał, to ani twoja, ani moja, jeno ich obydwóch.
 — Dziwiłem się przed chwilą — odparł chytrze Abdank — że jegomość książę tak młodego człowieka posłem sobie do chana obrał, ale po waścinej odpowiedzi już się nie dziwię, bo widzę, żeś młody laty, ale stary eksperyencyą i rozumem.
 Namiestnik połknął gładko pochlebne słówko, pokręcił tylko młodego wąsa i pytał:
 — A powiedzże mi waszmość, co porabiasz nad Omelniczkiem i jakeś się tu wziął sam jeden?
 — Nie jestem sam jeden, jenom ludzi zostawił po drodze, a jadę do Kudaku, do pana Grodzickiego, któren tam jest przełożonym nad prezydyum, i do którego jegomość hetman W. wysłał mnie z listami.
 — A czemu waść nie bajdakiem, wodą?